zorgen om de zorg, de regels en de bezuinigingen. Ik wacht nu 18 dagen op een bed… omdat na vier jaar heen en weer geslingerd te zijn tussen specialisten, die letterlijk niet verder kijken dan de deur van hun eigen spreekkamer en niemand de verantwoording durft te nemen, ik moet worden opgenomen om weer een leven op te kunnen gaan bouwen. Donderdag moet nu hoop bieden… nog even, even volhouden.
Eerst stoppen met te veel medicijnen en dan kijken hoe om te gaan met al mijn beperkingen en wat is er nog wèl mogelijk…
Maar zelfs dàt vraagt een strijd van hangen, wurgen en volhouden.
Vol onmacht, pijn en verdriet maar ik ga niet dreigen met mijn leven zodat ze mij nu MOETEN opnemen. Ik wil mijn leven, ons leven terug. Nooit zoals het was, maar zo veel beter als het nu is… ik ga niet huilend en schreeuwend voor de deur liggen.
Ik wil geen slachtoffer zijn van mijn beperkingen, maar wij worden slachtoffer van het monster van de bureaucratie net als zo veel mensen met ons.
Een strijd om gehoord en gezien te worden als persoon met een verhaal en roep om (h)erkenning. Samenwerking en gerichte zorg. Niet om gezien en behandeld te worden als ballast op de caseload, als dossier met een nummer.
Oh lieverd grrrr kutklotetyfus zooi…sorry🙀😬 pfff heeft Nick er nog grapjes over?
Denk aan je. Veel liefs
LikeLiked by 1 persoon
Het is te gek voor woorden. De zorg…
We hopen mee met jou. En eens je binnen bent, je ook als mens behandeld wordt. Take care!
LikeLiked by 1 persoon
Houd vol! Hopelijk donderdag dan… ik duim mee xx
LikeLiked by 1 persoon
Hi Liesbeth, kun je Edith Schippers niet een mailtje sturen met een link naar je blog? Korte inleiding ter info… of een kamerlid dat hier feeling voor heeft? You never know! Die witte boorden weten vaak helemaal niet wat er speelt, dus…
LikeLiked by 1 persoon
I just tweet her my tweet 🙂 met link naar mijn blog… al is het maar om inderdaad te laten lezen wat er speelt … thanks … we’ll struggle but hang in there!!!!
LikeLike